Αδικήθηκε σφόδρα ο μακαρίτης ο Σουγκλάκος

MΠΑΙΝΟΥΜΕ κατευθείαν στο θέμα κι έχουμε και λέμε:

1) Ιράν, 2) Ιράκ, 3) Αίγυπτος, 4) Ελλάδα, 5) Συρία, 6) Σιέρα Λεόνε, 7) Κύπρος, 8) Κατεχόμενα, 9) Καμπότζη και 10) Λίβανος.

Τι κοινό μπορούν να έχουν αυτές οι χώρες;

Θα δώσουμε την απάντηση με τη μία: Αποτελούν τη λίστα με τις δέκα «πιο δυστυχισμένες χώρες του κόσμου».

Κι επειδή οι χώρες βέβαια δεν δυστυχούν, η δυστυχία αφορά τους κατοίκους. Τους Πέρσες, που είναι πρώτοι στην παγκόσμια κατάταξη, τους Ελληνες που βρίσκονται στην τέταρτη θέση – λίγο πιο κάτω από τα μετάλλια – και τους Λιβανέζους που είναι δέκατοι.

Με την Ελλάδα και την Κύπρο να είναι οι μοναδικές ευρωπαϊκές χώρες που συμπεριλαμβάνονται στη σχετική λίστα.

Η κυβέρνηση δηλαδή των κ.κ. Σαμαρά-Βενιζέλου μπορεί να είναι υπερήφανη γι’ αυτή την επιτυχία της.

Θα μου πείτε τώρα, πώς μετριέται η δυστυχία; Η επιστήμη δίνει απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα:

Στη σχετική έρευνα οι συμμετέχοντες απάντησαν σε μία και μόνον ερώτηση: «Αν την προηγούμενη ημέρα είχαν νιώσει θυμό, λύπη, άγχος, σωματικό πόνο και ανησυχία».

Οι Ελληνες, λοιπόν, είναι μόλις μία θέση κάτω από την Αίγυπτο, αλλά πιο πάνω από τη Συρία που μαστίζεται από εμφύλιο πόλεμο.

Για τέτοια αχαριστία μιλάμε… Η κυβέρνηση να μοιράζει τα πεντακοσάρικα του κοινωνικού μερίσματος και οι Ελληνες να δηλώνουν δυστυχισμένοι.

Κι αν ο «σωματικός πόνος» που ένιωσαν ήταν τίποτα κράμπες από το καθισιό;

Κι αν το «άγχος» οφείλεται στο γεγονός ότι δεν βρήκαν πρώτο τραπέζι πίστα στα μπουζούκια;

Κι αν είναι κάποιος «λυπημένος» επειδή τον παράτησε η γκόμενα, φταίει ο Στουρνάρας;

Κι αν αυτός που ρωτήθηκε είχε «θυμώσει» επειδή γύρναγε μια ώρα με το αυτοκίνητο και δεν μπορούσε να παρκάρει;

Κι αν η «ανησυχία» οφείλεται σε ενδεχόμενο να έχει γκόμενο η γυναίκα του;

Δεν είναι απόλυτο ότι ο θυμός, η λύπη, το άγχος, ο πόνος και η ανησυχία οφείλονται ντε και καλά σε κοινωνικά αίτια: Ανεργία, φτώχεια κ.λπ. ή κι ακόμα χειρότερα, αν μιλάμε για συνθήκες εμφύλιου πολέμου, όπως στη Συρία.

Ασε που είναι πολύ πιθανό το αποτέλεσμα της έρευνας να οφείλεται σε δάκτυλο του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι υπερβολές αυτές, που φτάνουν τα όρια της συκοφαντίας, καταρρίπτονται από ένα και μόνο γεγονός που αναφέραμε και χθες: Από την παρουσία του Πύρρου Δήμα στη Βουλή. Που έβαλε τα στήθια του μπροστά για να προστατεύσει τον Τατσόπουλο από τους τραμπουκισμούς του χρυσαυγίτη Νίκου Μίχου.

Οπου στο πρόσωπο του Τατσόπουλου συμβολίζεται η ίδια η Δημοκρατία.

Ο Πύρρος Δήμας, λοιπόν, τοποθετήθηκε σχετικά με ανάρτησή του στο FB: «Δεν φοβάμαι κανέναν και καμία απειλή. Γι’ αυτό είμαι στη Βουλή για να μην φοβάται κανένας Ελληνας και κανένα ελληνόπουλο».

Εχουμε ήδη πει βέβαια ότι μετά το τέλος της θητείας του οφείλουν να τον αξιοποιήσουν και να τον προσλάβουν στη Βουλή για μπόντιγκαρντ. Για να μην μπορεί να κουνηθεί καμιά κουφάλα χρυσαυγίτης.

Τι πάει να πει όμως, όταν λέει ένας βουλευτής «γι’ αυτό είμαι στη Βουλή, για να μην φοβάται κανένας Ελληνας»;

Αμα είναι έτσι, έχει αδικηθεί σφόδρα ο μακαρίτης ο Απόστολος ο Σουγκλάκος (φωτό), που ήταν εξίσου δυνατός.

Μόνο γι’ αυτό όμως είναι στη Βουλή ο Πύρρος Δήμας;

Δεν νομίζω.

Είναι για να ψηφίζει με χέρια και με πόδια «ναι σε όλα», κάθε φορά που τα μνημόνια επιβάλλουν νέα μέτρα.

Αυτά.

 

[Κ. Καίσαρης – sentragoal.gr]

Πλούταρχος ο Εργατολόγος

Τις τελευταίες μέρες ήρθαν στην επικαιρότητα δυο υποθέσεις μεγάλης φορολογικής απάτης αρκετών εκατομμυρίων.

Η μία αφορά τον τραγουδιστή της κλάψας, Γιάννη Πλούταρχο.

Η άλλη αφορά τον εργατολόγο, βουλευτή και πρώην γλάστρα του Αυτιά, Αλέξη Μητρόπουλο.

Ο Γιάννης Πλούταρχος προσφάτως απασχόλησε το Πανελλήνιο με κάποιες δηλώσεις του υπέρ της Χρυσής Αυγής.

Ο Αλέξης Μητρόπουλος παλεύει για τα ιδεώδη της Αριστεράς, όντας βουλευτής του Σύριζα.

Όπως αποδυκνείεται περίτρανα, στην Ελλάδα υπάρχει ένα και μόνο άκρο.

Αυτό των λαμόγιων.

Τα υπόλοιπα, τα περί δήθεν ιδεολογιών, είναι παπάρια μάντολες.

Ο Δημήτρης Στρατούλης, o Μπρους Γουίλις και η Βάνα Μπάρμπα

Ο Δ. Στρατούλης κατήγγειλε οτι υπέστη δολοφονική επίθεση μετά ξυλοδαρμού από οπαδούς του μόνου κόμματος που ασπάζεται τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ περί «χρήσιμης βίας», του αδελφού κόμματος της Χρυσής Αυγής.

Ο Δ. Στρατούλης πρέπει να μπει στο βιβλίο Γκίνες.

Και μάλιστα σε δυο κατηγορίες.

Είναι ο πρώτος άνθρωπος στην Γη, στον οποίο πριν επιτεθούν αιφνιδιαστικά οι τραμπούκοι, του συστήθηκαν και του ανέλυσαν το καταχθόνιο σχέδιό τους: «Γειά σας, είμαστε από τη Χρυσή Αυγή και τώρα θα σας δείρουμε».

Επίσης είναι ο μόνος άνθρωπος παγκοσμίως που υπέστη «δολοφονική» επίθεση μετά ξυλοδαρμού και μετά από 30 λεπτά ήταν σε live μετάδοση στα δελτία ειδήσεων και έδινε συνεντεύξεις.

Ούτε ο Μπρους Γουίλις στην ταινία «Άφθαρτος» (The Unbreakable) τέτοιες αντοχές όπως ο Στρατούλης.

Και παρά το μπαράζ των απ’ ευθείας μεταδόσεων, ουδείς δημοσιογράφος εξέφρασε την απορία που καίει το Πανελλήνιο:

– Ποιός έχει περισσότερους μώλωπες; Ο Στρατούλης μετά από τη «δολοφονική επίθεση» ή η Βάνα Μπάρμπα μετά την πτώση στο Dancing with the stars;

 

 –

Μισό να απεργήσω ένα πεντάλεπτο και επιστρέφω να σας εξυπηρετήσω

 

– Του Αντώνη Πανούτσου.

Πριν φτάσουμε στο «μισό να απεργήσω ένα πεντάλεπτο και επιστρέφω να σας εξυπηρετήσω», μερικά απλά πράγματα για τις απεργίες που στην Ελλάδα πάνε να γίνουν πιο συχνές και πιο σύντομες από τα one night stands στο Μανχάταν. Χωρίς να υποτιμήσω την ικανότητα της χώρας να ξεφτιλίζει κάθε έννοια, οι απεργίες είναι κάτι άλλο.

Με κάθε λογική, απεργία είναι η άρνηση να παρασχεθεί εργασία μέχρι να ικανοποιηθούν συγκεκριμένα αιτήματα των εργαζομένων. Κονομάει δηλαδή το αφεντικό, οι εργαζόμενοι δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες, πεινάνε και λένε: «Σταματάμε να δουλεύουμε, ρε κερατά, να σταματήσεις να βγάζεις. Μέχρι να μας δώσεις κι εμάς τα αναλογούντα. Να βγάζεις εσύ αλλά να ζούμε σαν άνθρωποι κι εμείς».

Και πλακώνονται οι εργάτες στην απεργία, το αφεντικό βλέπει τα φουγάρα να σβήνουν, δεν ξέρει πώς θα καλύψει τις υποχρεώσεις του χωρίς τη δουλειά των απεργών και πριν αρχίσει να τραγουδάει ο Νταλάρας κάθονται όλοι μαζί σε ένα τραπέζι για να βγάλουν άκρη. «Τόσα δίνω. Πόσα θες;» και υπογράφουν ή η απεργία συνεχίζεται. Αυτή είναι η κλασική εργοστασιακή απεργία, η οποία ομολογουμένως με τα χρόνια μεταλλάχθηκε, αλλά ένα στοιχείο μένει ίδιο:  η απεργία είναι το έσχατο μέσον του εργαζομένου που αποφάσισε να φτάσει στα άκρα. Είναι και ο λόγος που στην Ευρώπη οι απεργίες είναι σπάνιες.

Στην Ελλάδα γίνονταν όπως -για να πάω στη δημοσιογραφία- η απεργία των λινοτυπών που έγινε στη δεκαετία του ’70 όταν το «Εθνος» αποφάσισε να περάσει στη φωτοσύνθεση, αλλά ήταν σπάνιες, μακρόχρονες και σκληρές. Μέχρι που ήρθε το ΠΑΣΟΚ και έφερε, εκτός από το νέο πρόσωπο του σοσιαλισμού, και το νέο πρόσωπο της απεργίας. Η οποία απεργία μετατράπηκε σε διαμαρτυρία – της ημέρας ή ακόμα και της ώρας, σύντομη, ανώδυνη και πολλές φορές χωρίς συγκεκριμένο αίτημα.

Με τη μετατροπή της Ελλάδας σε κράτος του Δημοσίου, οι απεργίες σταμάτησαν να είναι κλάδου και να γίνονται κατά του εργοδότη και έγιναν γενικές. «Ο λαός δεν θα ανεχθεί άλλο το ξεπούλημα της Ελλάδας στις πολυεθνικές και την πολιτική της υποτέλειας. Ολοι στο Σύνταγμα στις 18 του Οκτώβρη». Στις 19, όπως φαίνεται, ο αγανακτισμένος λαός ξε-αγανακτούσε και πήγαινε στις δουλειές του.

Είναι η νοοτροπία που επικρατεί και σήμερα. Απεργίες της ημέρας, αγανάκτηση της ώρας και «ωραία τα περάσαμε και σήμερα, να το ξανακάνουμε μετά από έναν μήνα». Με το ερώτημα να είναι ένα και θα το βάλω δημοσιογραφικά, αφού τον χώρο τον ξέρω. Υπάρχει ένα αίτημα εφικτό, κάποιος εργοδότης που να τα κονομάει και να του ρίξουμε μια απεργία διαρκείας να τα μοιραστεί; Και αν δεν υπάρχει, μήπως θα πρέπει να κοιτάξουμε να φτιάξουμε εφημερίδες που θα διαβάζονται, κανάλια που θα βλέπονται και ραδιόφωνα που θα ακούγονται; Και όταν το αφεντικό αρχίσει να κονομάει, να του ζητήσουμε να τα μοιραστεί αλλιώς να τον αλαλιάσουμε στην απεργία.  

 

Ο Γαϊτάνος

Παράδειγμα υποκρισίας είναι η ιστορία με τον Γαϊτάνο. Η ίδια ακριβώς Αριστερά που τη Δευτέρα έσκιζε τα ιμάτιά της επειδή η ΕΡΤ έκοψε τη σκηνή με το φιλί στο «Downton Abbey», ήταν αυτή που γέμιζε με αστεία το Διαδίκτυο με το ένα στα δύο να αναφέρεται στην υποτιθέμενη ομοφυλοφιλία του Γαϊτάνου.

Η ίδια Δεξιά που εξοργιζόταν όταν για αστείο γραφόταν ότι ο Κολοκοτρώνης είχε γκόμενο, ήταν εκείνη που δεν είχε πρόβλημα να πάρει στήριξη από τον Γαϊτάνο. Σαν γεγονός της εβδομάδας, ο Γαϊτάνος με τη φράση «μου αρέσει ο τσαμπουκάς της Χρυσής Αυγής» είχε επισκιάσει Μέρκελ, Τόμσεν, τις διαδηλώσεις της Πέμπτης και το γκολ του Σαλπιγγίδη.

Το συμπέρασμα είναι ότι, και διαμέρισμα να θέλεις να πουλήσεις, αν γράψεις «Πωλείται στο Παγκράτι τριάρι 90 τ.μ., διαμπερές, κατασκευής 1985», κάποιος θα σκεφτεί ότι το ’85 ιδρύθηκε η Χρυσή Αυγή και θα αρχίσουν να ψάχνουν τι κρύβεται πίσω από την πώληση.

 

 

Το απόλυτο κλισέ

Στις μάχες Χρυσής Αυγής και Αριστεράς για την ώρα κερδίζουν τα κλισέ. Τα πάντα αντέχονται εκτός από μία επανάληψη της φράσης «όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές, δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν κομμουνιστής. Οταν ήρθαν να πάρουν τους Τσιγγάνους, δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Τσιγγάνος. Οταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Εβραίος. Οταν ήρθαν να πάρουν εμένα, δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει», από τον «Σπιούνο» του Μπρεχτ.

Περιμένω τη μέρα που κάποιος θα κολλήσει το «Και με πήραν. Γιατί το επιθυμούσαν πολύ. Και όταν κάποιος επιθυμεί κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνει», να κολλήσουμε τον Κοέλιο στον Μπρεχτ για να έχουμε το απόλυτο κλισέ.

 

 

Το ΠΑΣΟΚ

Με το ΠΑΣΟΚ να πηγαίνει στο 5,5% σε τελευταία μέτρηση και να πλησιάζει τα ποσοστά πίσσας και νικοτίνης του Καρατζαφέρη και του Τζήμερου, πριν ο Ευάγγελος Βενιζέλος προχωρήσει στο απόλυτο κλισέ ανακοινώνοντας την επανίδρυσή του, θα μπορούσε να του ξηγηθεί μια ευθανασία να μην υποφέρει άλλο. Εκτός αν λιμπίζεται τις εποχές του Γιώργου Μαύρου και της ΕΔΗΚ, που το ΠΑΣΟΚ τού μαδούσε τα ποσοστά και η νεολαία του κόμματος είχε για αγαπημένο θέμα τις παθήσεις του προστάτη.

 

Πηγή: protothema.gr

«Αχ, πόσο χρώμα έχει ο Αγιος Παντελεήμονας, αλλά πέρασε η ώρα, πάμε στο Μετς για ύπνο»

 

Ο Αντώνης Πανούτσος αποτυπώνει σε τέσσερις γραμμές τα πραγματικά αίτια της αυξανόμενης αποδοχής της Χρυσής Αυγής.

 

Τα τελευταία χρόνια με τη δημιουργία δύο κοινωνιών, η μία της υλικής κατανάλωσης και του «δημοκρατία του Cayenne και οι άλλοι να πάνε να πηδηχτούν» και η δεύτερη της πολυπολιτισμικότητας του Φοίβου και της Νεφέλης, και του «αχ, πόσο χρώμα έχει ο Αγιος Παντελεήμονας, αλλά πέρασε η ώρα, πάμε στο Μετς για ύπνο», υπήρξε ένας μεγάλος αριθμός πολιτών που ζει εκεί που οι περαστικοί διασκεδάζουν.

Ενας κόσμος που μένει εκεί που οι χούλιγκαν κάνουν τα νταραβέρια τους με τα drugs και εκεί που οι λαθρομετανάστες έστηναν τις τόσο ενδιαφέρουσες ethnic εκδηλώσεις τους. Ενας κόσμος όπου αν ο αστυφύλακας δεν μπορεί να σταματήσει τους κάφρους από το να τον ληστεύουν και να του σπάνε το κωλάμαξό του, δεν τον πειράζει να το κάνει ο Ηλίας, έστω και αν χαστούκισε τη Λιάνα.