Όταν ο Γιώργος Λιάγκας συνάντησε τον Γιώργο Νταλάρα

Ο Γιώργος Λιάγκας, δυο μέτρα άντρας, να μην ξεχνιόμαστε, ήταν αποφασισμένος να παίξει το ρόλο του δημοσιογράφου-ανακριτή. Με ιδιαίτερη αυστηρότητα.

Στεκόταν απέναντι του σκληρός. Αμείλικτος. Χωρίς έλεος. Χωρίς οίκτο. Τα λόγια του κοφτερά σαν μαχαίρι. Τον κοίταξε στα μάτια και του είπε:

– «Δεν υπάρχει άνθρωπος στην Ελλάδα, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αποδέχεται ότι είσαι ο καλύτερος εν ζωή Έλληνας τραγουδιστής».

Τον Γιώργο Νταλάρα άρχιζε να τον λούζει κρύος ιδρώτας. Ξεροκατάπιε, έριξε το βλέμμα του στο έδαφος, πήρε δυο-τρεις βαθιές ανάσες. Στη ζωή του δεν είχε βρεθεί άλλη φορά σε τόσο δύσκολη θέση. Με τρεμάμενη φωνή άρχισε να ψελίζει:

– «Δεν πουλάω τίποτα και θα σας πω και κάτι, που θα σας φανεί κι αυτό παράξενο. Δεν ζήτησα από κανέναν να με θαυμάζει. Δεν θέλω να θαυμάζουνε».

–

–

Ήταν, όμως, να μην πάρει φόρα ο Γιώργος Λιάγκας. Η επόμενη ερώτηση τσάκιζε στην κυριολεξία κόκαλα:

– «Ο Έλληνας συγχωρεί τον αριστερό που έχει πετύχει; Αυτόν που έχει ξεκινήσει από χαμηλά κι έχει πετύχει»;

Ο Γιώργος Νταλάρας, όμως, είχε πάρει πλέον το κολάι. Είχε ξεπεράσει το αρχικό τρακ και η γλώσσα του άρχισε να τρέχει ροδάνι:

-«Τι ωραία είναι αυτά που μου λέτε, κύριε Λιάγκα. Ο αριστερός δεν είναι ένας φτωχός και ρακένδυτος άνθρωπος. Ο δεξιός δεν είναι πάντα συντηρητικός και πλούσιος άνθρωπος. Είναι ένας εργαζόμενος που παλεύει για την καθημερινότητα του. Ο αναρχισμός είναι ουτοπία και υγιής σκέψη. Ο χριστιανισμός είναι ουτοπία και υγιής σκέψη. Και ο σοσιαλισμός είναι ουτοπία και δημιουργική σκέψη. Σημασία έχει να φτάσουμε στο επίπεδο να κυνηγάμε την ουτοπία. Όχι να περνάμε ανάμεσα και να κάνουμε μπάχαλο τις έννοιες. Αυτό είναι που με απασχολεί. Κι αν αυτό χρειάζεται να το πληρώσω, να το πληρώσω».

Προσωπικά έμεινα συγκλονισμένος. Από το μεγαλείο ψυχής. Η μεγάλη αγκαλιά του Γιώργου Νταλάρα τους χωράει όλους: αναρχικούς, χριστιανούς, σοσιαλιστές, δεξιούς, αριστερούς. Κάπως έτσι βέβαια το είχε πει κι ο Ζωρζ Πιλαλί: «Όλοι αδέρφια είμαστε σε τούτη τη ζωή, τσιγγάνοι και επιστήμονες».

Τέτοια φιλοσοφική ανάλυση, όμως, ούτε ο Μαχάτμα Γκάντι. Κι ας μη βιαστούν κάποιοι κακοήθεις να πουν ότι ο Γιώργος Νταλάρας είναι και με τον χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα και με τον αγροφύλακα και με τον ενωματάρχη. ότι τους βλέπει όλους σαν πελάτες και δεν θέλει να ενοχλήσει κανέναν.

Σήμερα πλέον με την πειρατεία του διαδικτύου οι δίσκοι μνημοσύνων κάνουν μεγαλύτερο τζίρο από τους δίσκους μουσικής. Άλλωστε ο Γιώργος Νταλάρας τα ξέρει όλα αυτά από προσωπικά βιώματα. Και σαν φτωχόπαιδο όταν ήταν μικρός και σαν πλουσιόπαιδο τώρα. Συναναστρεφόμενος, δηλαδή, με τον Σ. Κόκκαλη και τον Β. Βαρδινογιάννη έχει την ευκαιρια να διαπιστώσει από πρώτο χέρι την σκληρή καθημερινότητα των πλουσίων.

Ο Γιώργος Λιάγκας δεν αφηνε τίποτα να πέσει κάτω, υπενθυμίζοντας στον Γ. Νταλάρα (κι έμμεσα στους τηλεθεατές) τη δήλωση του ότι δεν έχει ψηφίσει ποτέ ΠΑΣΟΚ.

ΟΚ. Μια απορία μόνο: Το ΠΑΣΟΚ υπάρχει εδώ και 40 χρόνια. Τώρα θυμήθηκε ο Νταλάρας να το αποκηρύξει μετά βδελυγμίας;

Γιατί δεν έλεγε ότι δεν ψηφίζει ΠΑΣΟΚ το ’85; Γιατί δεν το έλεγε το 1990; Γιατί δεν το είπε το 2000; Γιατί δεν το είπε το 2010; Γιατί είπε με τριάντα χρόνια καθυστέρηση; Και να θέλει, όμως, κάποιος να ψηφίσει τώρα ΠΑΣΟΚ δεν γίνεται. Δεν υπάρχει ΠΑΣΟΚ. Όσο και να ψάχνει τα ψηφοδέλτια στις Ευρωεκλογές, του ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να βρει.

–

–

Ο Γιώργος Νταλάρας αντίθετα είχε να πει μια καλή κουβέντα για τους Θεοδωράκηδες. Και για τον Μίκη και για τον Σταύρο.

– «Τον Σταύρο Θεοδωράκη τον συμπαθώ και τον εκτιμώ. Πιστεύω ότι είναι από τους ανθρώπους, που από μόνοι τους δουλεύουν στην κοινωνία και παράγουν έργο. Να είναι αυτοχρηματοδοτούμενοι και επαρκείς. Θα ήθελα να τους δω να μπαίνουν στη Βουλή. Να δώσουμε την ευκαιρία σε κάποιους ανθρώπους που θέλουν να μπουν στην πολιτική να μας δείξουν τι είναι και τι θέλουν να κάνουν. Νομίζω ότι θα είναι θετικό».

Αλοίμονο. Όπως τραγουδούσε ο Κωστής Χρήστου. Να μην ταιριάζανε Γιώργος και Σταύρος.

Κάποιες απορίες μόνο: ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι ο μοναδικός ή από τους ελάχιστους που δουλεύουν από μόνοι τους στην κοινωνία; Αν δεν κάνω λάθος το ίδιο ισχύει και για κάποια εκατομμύρια Έλληνες (χωρίς να ξεχνάμε το ένα εκατομμύριο και πλέον ανέργους). Η εργασία και μόνο είναι τεκμήριο ηθικής, ικανότητας και τιμιότητας; Τότε ο κάθε Έλληνας δικαιούται να γίνει αρχηγός κόμματος.

Τι πάει να πει «να τους δώσουμε την ευκαιρία να δείξουν τι είναι και τι θέλουν να κάνουν»;

Τι είναι δηλαδή οι εκλογές και η ψήφος; Καλαμπούρι; Δοκιμαστήριο; Τα παπούτσια δοκιμάζεις αν σε στενεύουν ή σε χτυπάνε. Να δοκιμάσεις και τους πολιτικούς όχι. Να στείλουμε τον Θεοδωράκη αύριο στη Βουλή για να μας δείξει τι μπορεί να κάνει;

Τι σόι πολιτική κρίση είναι αυτή; Πρώτα ψηφίζεις κι ύστερα να περιμένεις να δεις τι ψάρια θα πιάσεις με την επιλογή σου; Και εν πάση περιπτώσει γιατί είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης διαφορετικός; Στα τριάντα χρόνια που δουλεύει, υπάρχει έστω και ένα κείμενο του κατά της εξουσίας; Έστω και ένα;

Μ’ αυτά και μ’ αυτά όμως ο Γιώργος Νταλάρας έδωσε μια διαφορετική διάσταση στην αποκαλούμενη πρωινή ζώνη. Η εκπομπή του ζεύγους Λιάγκα-Σκορδά έκανε στροφή στην ποιότητα. Άφησε πίσω τις σαχλαμάρες και συνάντησε τον πολιτισμό.

Για μια ακόμα φορά ο Γιώργος Νταλάρας πρόσφερε κοινωνικό έργο. Έβαλε ένα λιθαράκι για τη ψυχική ανάταση του ελληνικού λαού. Που δεν τον κορόιδεψε ποτέ. Που πάντα του λέει την αλήθεια.

 

[Κ. Καίσαρης – sport24.gr]