Εργατοπατερική Συντεχνιοκρατία της Μπανανίας

Αυτή είναι η πραγματική ονομασία της Ελλάδας

Στη χώρα που ο καθένας κάνει ότι γουστάρει

Χίλια πρεζόνια καίνε ανενόχλητα την Αθήνα επί μέρες.

Οργανώσεις «για την απελευθέρωση του Παπαρόπουλου» κλείνουν το κέντρο όποτε γουστάρουν.

Εργατοπατέρες κάθε είδους, δικαιολογούν τους συνδικαλιστικούς τους μισθούς διοργανώνοντας κάθε εβδομάδα μια συγκέντρωση που το μόνο που καταφέρνει είναι να γαμάει την κοινωνία για την οποία δήθεν «νοιάζονται».

Αγρότες κάθε τρεις και λίγο στραγγαλίζουν κάθε κοινωνική και επαγγελματική συναλλαγή κλείνοντας για μέρες κάθε πρόσβαση οπουδήποτε. Και μάλιστα «με αιφνιδιαστικές κινήσεις» (!!!) όπως λένε τα κανάλια, λες και πρόκειται για τακτικό στρατό.

Και κανένας δεν τολμάει να τους πει ότι διαμαρτυρία δεν είναι να ταλαιπωρείς τον διπλανό σου.

Η έννοια της διαμαρτυρίας είναι ιερή αλλά έχει άλλο νόημα. Και πάντως όχι αυτό το διαστρεβλωμένο που τη μετατρέπει σε φασιστική συμπεριφορά απέναντι στην κοινωνία.

Και όσο η κοινωνία κατανοεί, τόσο αποθρασσύνονται οι κάθε λογής διαμαρτυρόμενοι. Γιατί η κατανόηση περνιέται για αδυναμία.

Βρέθηκα κάποτε στη Γαλλία σε μεγάλη κινητοποίηση των αγροτών. Είχαν καταλάβει τους δρόμους, όχι για να μπλοκάρουν κάθε κίνηση με το έτσι θέλω, αλλά για να μοιράζουν  – υποχρεωτικά –  σε όλους τους διερχόμενους φυλλάδια με τα αιτήματα και τους λόγους της διαμαρτυρίας τους.

Αυτά φυσικά γίνονται αλλού. Εκεί που το πολίτευμα είναι Δημοκρατία. Και όχι στην  Εργατοπατερική Συντεχνιοκρατία της Μπανανίας που ζούμε.

Και έχεις κάθε φορά τους πολιτικάντηδες (όλων των χρωμάτων) να τρέχουν στα μπλόκα και να χαιδεύουν αυτιά για λίγα ψηφαλάκια. Χωρίς ντροπή. Χωρίς τσίπα απέναντι στην κοινωνία.

Στη χώρα της διακομματικής ξεφτίλας.